Kuran’daki Durakları Biliyor musunuz?

Kur’an-ı Kerim’i okurken nerede durulup nerede geçilmesi gerektiğini bize gösteren duraklar mevcuttur. Bunlara “vakıf” denir. Vakıf; Kur’ân’ı Kerim okurken herhangi bir kelime sonunda durup nefes almak, sonra okumaya devam etmektir. Vakıf işaretleri ise Kur’ân ayetlerinin sonunda veya ortasındaki kelimeler üzerine konulan durak işaretleridir. Vakıf işaretine “secâvend” de denilir. Bu işaretlerin her birinin ifade ettiği bir anlam vardır. Şimdi kısaca bu işaretleri ve ne anlama geldiklerini açıklayalım…

KUR’ÂN’I KERİM’DEKİ VAKIF VE VAKIF İŞARETLERİ

م Mim (م) Lâzım Vakf: Durmak gerekir. Durulmadığında anlam bozulabilir.

Tı (ط) Mutlak Vakf: Durmak için şartlar uygundur. Mana yönünden birbirinden bağımsız olan yerlerde bulunur.

Cim (ج) Caiz Vakf: Durulabilir veya geçilebilir. Durulması daha uygundur.

Ze (ز) Mücevvez Vakf: Durulabilir veya geçilebilir. Geçilmesi daha uygundur.

Sad (ص) Murahhas Vakf: Nefes yetmezse durulabilir. Normalde geçmek daha uygundur.

Lâ (صلي ) Lâ Vakfi: Mana yönünden birbirine bağlı olan yerlerde bulunur. Durmak uygun değildir. Durulduğunda geriden alınarak devam edilir. Ayet sonunda ise geriden alıp devam etmeye gerek yoktur.

Gıf (قف ): Ayetin anlamının açık olmasına katkı sağlayacağı için durmak uygundur.

Kaf (ق): Durulabilir veya geçilebilir. Geçmek daha uygundur.

Ayın (ع): Ayetlerin sonlarında bulunur. Bir konunun bittiğini ve diğerinin başladığını ifade eder. Namazda okurken Ayın işretinin olduğu yerde rükua gitmek daha uygundur.

Kef (ك): Kendisinden önceki durak işaretiyle aynı hükmü taşır.
Muâneka Vakfi (): Birbirine yakın yerlerde iki ayrı yere konulan üçer noktadan ibarettir. Birincisinde durulursa İkincisinde durulmaz. İkincisinde durulursa birincisinde durulmaz.