İki secde arası dua edilir mi?

Değerli kardeşimiz,

Hanefi mezhebine göre iki secde arasında sağ ayak parmaklar üzerine dikili, sol ayak içe bükülerek onun üzerine oturulur; bir kez ‘sübhanellah’ diyecek uzunlukta durulduktan sonra ikinci secdeye gidilir. Bu oturuş anında eller dizlerin üzerine konur, bakış ise secde yapılan yere doğru çevrilir. Hanefi mezhebinin bu kuralları Peygamberimiz (asv)’in hadislerine dayanmaktadır; ancak Rasûlüllah (asv)’ın değişik zamanlarda farklı şekillerde namaz kıldığı bir gerçektir.

Peygamber Efendimiz (asv)’in iki secde arasında dua ettiğine dair açıklamalar vardır. Ancak bunu özellikle gece namazlarında yaptığı anlaşılmaktadır. Bu nedenle iki secde arasında dua etmek isteyenler bu duaları sadece nafile namazlarda yapabilirler.

Bir hadis-i şerifte; Peygamber Efendimiz (asv)’in gece kıldığı bir namazda rükû, secdesi ve iki secde arasındaki duruşu aynı uzunlukta olduğu bildirilirken bir diğer hadiste, ashab, O’nun çok uzun durmasını garip karşılayıp “Yoksa şaşırdı mı?” diyecek hale geldiği anlaşılmaktadır. Bu oturuşlarda da çeşitli şekillerde dua yapan Peygamberimiz (asv)’in şu duaları yaptığı rivayet ediliyor:

“Rabbiğfir li, ve’rhamnî, ve âfinî  ve’hdinî, ve’rzuknî = Allah’ım bani mağrifet et, bena merhamet et, bana afiyet ver,  bana hidayet ver, bana rızık ver”“Rabbiğfirlî, Rabbiğfirlî = Ey Rabbim beni ba­ğışla, ey rabbim beni bağışla”veya “Allah’ım bana mağrifet et, beni zengin kıl, bana hidayet ver, bana rızık ver” Ayrıca bu hadis-i şerifte Resûİ-i Ekrem (asv)’in birinci re­katta Bakara, ikinci rekatta ÂI-i İmran, üçüncü rekatta Nisa Sûresi’ini oku­duğu; dördüncü rekatta da Mâide veya En’âm surelerinden birini okuduğu ifâde ediliyor. (bk. Ebu Davud, Salat, 145, 146, vd.)

Buna göre nafile namazlarda, özellikle gece namazlarında iki secde arasında veya secdede, kişinin kendisi, anne babası ve diğer müminler için dua etmesi uygundur.

Şafiilere göre ise, iki secde arasında şu duayı okumak sünnettir:

“Rabbiğfir li, ve’rhamnî, ve’cburnî, ve’rfa’nî, ve’rzuknî, ve’hdinî, ve âfinî”(bk, Nevevî, el-Minhac/es-Siracu’l-Vehhac, s. 48)