Ağlayan hurma kütüğünün ibretlik hikayesi…

Peygamber Efendimiz (s.a.v.), hutbelerini bir hurma kütüğü üzerinde okurdu. Mescide minber yapılınca kütüğü terk edip minberin üzerinde hutbe okumaya başladı. Hurma kütüğü de Efendimiz’in hicrânıyla ağlamaya başladı.

Pek çok senedle rivâyet edilen mütevâtir bir hadîs-i şerîfe göre, Rasûlullah -sallâllahu aleyhi ve sellem- Efendimiz, hutbelerini bir hurma kütüğü üzerinde okurdu.

Mescide minber yapılınca, kütüğü terk edip minberin üzerinde hutbe okumaya başladılar. O hurma kütüğü de Rasûlullah -sallâllahu aleyhi ve sellem-’in hicrânıyla ağlamaya başladı. Hazret-i Peygamber -sallâllahu aleyhi ve sellem- kütüğü okşadı; kütük sakinleşti. (Buhârî, Menâkıb, 25)

PEYGAMBERİMİZE MUHABBET

Bu nevî hâdiselerde müʼminler için büyük bir ders vardır: Cansız ve akılsız dediğimiz varlıklarla, nebâtat ve hayvanlar bile Allah Rasûlüʼne muhabbet ve itaatlerini izhâr ederken, bizim nasıl olmamız gerekir?! Üstelik Kur’ân-ı Kerîm’de ve Sünnet-i Seniyye’de muhabbet ve itaati emreden ve bunlara teşvik eden pek çok hüküm mevcuttur.

Hasan-ı Basrî -rahmetullahi aleyh- (v. 110/728), “hurma kütüğü”nün inlemesi hâdisesinden bahsederken gözyaşları içinde şöyle derdi:

“Ey Allah’ın kulları! Bakınız, bir odun parçası bile, Rasûlullah -sallâllahu aleyhi ve sellem-’in yüce mertebesinin farkında olduğu için O’na muhabbet besliyor, hasretini çekiyor ve O’na kavuşma şevkiyle inliyor. Hâlbuki sizin O’na karşı daha büyük bir iştiyak içinde olmanız, O’nun cemâlini özlemeniz îcâb eder!”[1]